ZAPISKI BOGÓW (2018) – wydawnictwo
LABoratoria twórcze (2018) oraz DANCING POZNAŃ- warsztaty
„Wesele – Poprawiny” społeczny wymiar spektaklu Polskiego Teatru
Tańca. (2018)
ZAPISKI GUŚLARZY (2017) – wydawnictwo
Integracja społeczna poprzez taniec i teatr. Warsztaty artystyczne dla mieszkańców Wielkopolski we współpracy z Polskim Teatrem Tańca (2017) – warsztaty
LABoratoria twórcze (2017) oraz DANCING POZNAŃ- warsztaty
CYRKOSTRADA (2.03.2017)- warsztaty, spektakl
CYRKOSTRADA (grudzień 2016)- warsztaty, spektakl
CIOSY/ PALENIE KOŚCI SŁONIOWEJ (2016) – performans, zoo
WEHIKUŁ CZASU/ Wrocław (2016) – spektakl uliczny
4 PORY ŻYCIA: LATO (2015)- performans
4 PORY ŻYCIA: WIOSNA (2015)- performans
UPADŁY ANIOŁY (2014) – spektakl
DOM WIELKOPOLSKI: Janina Kłopocka – Polichromie (2014) – album
RE//MIX DRZEWIECKI: Ostatnia niedziela (2013) – spektakl
ŚWIĘTO WIOSNY >6,6/66< (2013) – spektakl
Święto wiosny / Strawiński / Niżyński / śmierć – panel edukacyjny (2013)
Ceremenie przedmeczowe Euro 2012 (2012)
BODYLAND (2010)
TROP: DANCE AS ART (2010)
TROP (2009)
SALIGIA. 7 GRZECHÓW MIEJSKICH (2009)
GRAMY4U (2009)
PUSTYNIA PARY (2008)
Kanał Movements Factory na You Tube.
RE//MIX DRZEWIECKI: Ostatnia niedziela (2013)
Conrad Drzewiecki (1926-2007) – mistrz świata baletu, bez którego nie byłoby dzisiejszego Polskiego Teatru Tańca. Choreograf, tancerz, pedagog, nazywany reformatorem polskiego baletu. Podczas okupacji śpiewał w chórze chłopięcym ks. Wacława Gieburowskiego. Po wojnie zaczął zgłębiać materię tańca. Ta przygoda okazała się kwintesencją jego życia. Jako tancerz w latach pięćdziesiątych występował w choreografiach Jerzego Kaplińskiego, Feliksa Parnella i Leona Wójcikowskiego. Przełom lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych Drzewiecki spędził za granicami kraju. Głównie we Włoszech i Francji, gdzie zdobywał kolejne stopnie i szlify w metodyce oraz teorii tańca klasycznego, jazzowego, współczesnego i etnicznego. Po powrocie do Poznańskiej Opery został kierownikiem baletu. Jego ówczesne prace, określane jako utrzymujące właściwe proporcje pomiędzy tytułami realizowanymi w technikach klasycznych, nowoczesnych i jazzowych, zdradzały niezwykły talent kompozycyjny oraz umiejętność oryginalnego łączenia tańca z tworzywem muzyki i plastyki. Estetyka współtworząca choreografie Drzewieckiego odznaczała się szczególnym smakiem i formą. Budowała teatralne wrażenie świata odrealnionego, piętrzyła jego dramaturgię, a wespół z oprawą dźwiękową – idealną atmosferę magii tańca. Rytm i melodia, jej tempo, ornament, drgnienia, instrumenty u Drzewieckiego zawsze znajdowały odzwierciedlenie w materii tańca. U Mistrza muzyka pełniła rolę narracyjną i dramaturgiczną, generując impuls do kreacji tańca. Choreograf uprawiał metody starej szkoły – na próby przychodził drobiazgowo przygotowany. Posiadając koncepcję całości (dźwięk, scenografia, kostiumy), mógł koncentrować się na idei i pracy z tancerzami. Cechująca Drzewieckiego i wnoszona na salę prób skrupulatna spójność wszystkich elementów dzieła, wyznaczała także ramy jego twórczej pracy z ciałem. Nie było w niej miejsca na improwizację, poszukiwania ani zbaczania w procesie ze szlaku, który obierał Mistrz. Rodzaj apodyktycznej władzy, którą w swoich projektach dzierżył Drzewiecki doprowadził do chęci posiadania własnego zespołu. W 1973 roku powołał Polski Teatr Tańca, którym kierował do 1987 roku. Kontynuował w nim własne myślenie o teatralnym tańcu. Repertuar teatru szybko wchłonął wcześniejsze prace Drzewieckiego. Wśród nich znalazły się: Pawana na śmierć Infantki, Cudowny mandaryn, Adagio na smyczki i organy, Wariacje 4:4. Szczególnym przedsięwzięciem Drzewieckiego w jego własnym teatrze były wieczory polskie. Ich specyfika zasadzała się na korzystaniu w pracach wyłącznie z polskiego tworzywa. Poszukiwania tożsamości narodowej wyznaczały jeden z ważnych tropów twórczości Drzewieckiego. Polska muzyka, jako tło dla libretta lub narracji sprzęgnięta z polską tradycją, zaowocowała powstaniem 4 Wieczorów polskich, wśród których Krzesany czy Przypowieść sarmacka zapadły w pamięć publiczności najsilniej. Wątki mitów polskich były też pretekstem do przedstawień, które Drzewiecki stworzył na własny jubileusz w 1987 roku. Wodnica, Dziwożony, Legenda i Trzy baśnie, sięgając do zbiorów kulturowego dziedzictwa, stały się jednocześnie ostatnią propozycją Drzewieckiego w jego teatrze. Sumowały jego twórczość, odsłaniając marzenie o duchu polskiego tańca, ujawniały także skrywaną pretensję artysty do pokłosia funkcjonowania mitów w świecie teatru. Mistrz stał się zakładnikiem własnej legendy. Estetyka, styl i technika jego spektakli przez lata budujące wzór dla polskiego teatru tańca, nie pozwoliły jemu samemu z niego się wyzwolić. W 1986 roku podczas Spotkań Baletowych w Łodzi Drzewiecki zaprezentował przedstawienie premierowe Ostatnia niedziela. Wygwizdane, wybuczane, zakwestionowane było pierwszą porażką w życiu Mistrza. Ukazywało jednocześnie, że eksperyment wykraczający poza stosowane przez Drzewieckiego konstrukcje, jest trudniejszy dla Mistrza, niż ich kontynuacja drogi gwarantującej chwałę. Spektakl Ostatnia niedziela jest dyskursywną i rozliczeniową formą z mitem Mistrza i mitem jego twórczości.
“Twa Ostatnia Niedziela..
Czemuś nie poszedł dalej?
Czemuś taniec i balet…
Spakował w garb.
Twa Ostatnia Niedziela..
Wielki Finał na szczycie..
To był zenit Twój? Czy Cię…
Ogarnął strach?” (słowa: Radek Wysocki)
choreodywagacja: Iwona Pasińska, muzyka: Hanka Klepacka, reżyseria dźwięku: Bartosz Sowa,tekst: Radek Wysocki, scenografia: Andrzej Grabowski, opieka producencka: Alina Kubiak; występują: Iwona Pasińska, Mikołaj Mikołajczyk; produkcja: Stowarzyszenie Komuna Otwock (Komuna Warszawa).
ŚWIĘTO WIOSNY >6,6/66< (2013)
Spektakl Święto wiosny <6,6/66> powstawał w ramach Programu Rezydencji Artystycznych Laboratorium CK Zamek. Projekt zakładał spotkanie amatorów dwóch grup wiekowych (seniorzy +66 oraz dzieci -6,66) z zawodowymi realizatorami sztuk tańca, muzyki i plastyki w celu zgłębiania metod uwalniających cielesną i mentalną kreatywność. Na zaproszenie autorki Iwony Pasińskiej do procesu przyłączyli się: Monika Kuczyniecka oraz Radek Wysocki. Nagranie sampli, tekstów oraz reżyserię dźwięku przygotował Dawid janczak. Opracowany, według koncepcji autorki, system warsztatów miał służyć artystycznej aktywizacji przyszłych performerów. Powstały w ich efekcie materiał pozwolił stworzyć nową, dyskursywną interpretację utworu Igora Strawińskiego oraz mitu ofiary. Spektakl był jednocześnie hołdem dla Kompozytora i Jego Dzieła z okazji 100. rocznicy prapremiery.
Wielotygodniowe warsztaty pozwoliły odkryć w wybranych w drodze castingu amatorach ukryty w nich twórczy potencjał. W efekcie eksperymentowania z nowymi wyzwaniami powstał materiał dźwiękowy, motoryczny oraz wizualny, który stał się integralną częścią przedstawienia. Każdy z uczestników miał możliwość niepowtarzalnego wkładu w kształt i formę rezultatu finalnego – spektaklu. Warstwa wizualna jest wynikiem wykorzystania budowanych w czasie warsztatów wytworów z plasteliny – stały się one motywem animowanego poklatkowo filmu oraz elementem scenograficznym i kostiumograficznym. Warstwa ruchowa powstała w efekcie kreatywnej improwizacji, pracy z ciałem, z partnerem, z przedmiotem, z dźwiękiem oraz przestrzenią w temacie i zadaniach wynikających z dialogicznej postawy wobec libretta Strawińskiego. Warstwa dźwiękowa oparta została na głosach oraz odgłosach ciał uczestników – na bazie partytury Strawińskiego. Samo dzieło jest formą nowego XXI-wiecznego mitu o poświęcaniu życia dla życia.
Procesowi towarzyszył panel merytoryczny, dotyczący towarzyszącym historii Święta wiosny kontekstom: twórcom, zagadnieniom mitu odradzania, poświęcania i śmierci. Wykłady prowadzili: dr Jarosław Borowiec (UAM), doktorant Krzysztof Cicheński (UAM) i autor projektu – Iwona Pasińska.
Czynnikiem kierunkującym wspólne działania było otwarcie dyskusji na temat współczesnego stosunku do tematu śmierci, spychanego poza obręb społecznego dyskursu. Czy jesteśmy na nią gotowi, a jeśli nie, to co jesteśmy w stanie zrobić, by odsunąć lub przesunąć kres naszego życia. Pytania, które formułowaliśmy w trakcie procesu były wynikiem obserwacji zmian towarzyszących nam we współczesnym życiu codziennym. Osią spektaklu jest aspekt wydłużania życia i związane z nim akty ludzkich działań. Użycie dramaturgicznej konstrukcji oscylującej wokół tematów społecznie nieporuszanych – części wymiennych ludzkiego ciała – miało sprowokować widzów do zadawania pytań o logikę i sens życia poza ramami wyznaczanymi przez naturę.
realizatorzy:
autor koncepcji, kompozycja ruchu: Iwona Pasińska, kompozycja wizualna: Monika Kuczyniecka, kompozycja dramaturgii: Radek Wysocki, realizacja dźwięku: Dawid Janczak, asystenci choreografa: Duško Stamenić, Piotr Chudzicki, produkcja: Alina Kubiak, pomoc organizacyjna: Monika Zembrzycka, Barbara Ciach
organizator, producent: CK Zamek, współproducent: Fundacja Movements Factory
performerzy:
seniorzy: Tadeusz Anioła, Janina Bela, Andrzej Figiel, Bogdana Gąsior, Jagoda Jarzyna, Anna Jurewicz-Jastrząb, Jadwiga Koprowiak, Maja Kubaszewska-Rogal, Emilia Landskowska, Ilona Lewandowska, Róża Łakatosz, Aleksandra Nikodem, Barbara Nowak, Małgorzata Okulicz-Kozaryn, Jadwiga Pawelczak, Halina Pieszak, Józefa Pieszak, Halina Puciłowska, Janina Rozmus, Urszula Różycka, Krystyna Rydz, Teresa Sałamaszek, Hanna Wojciechowska, Maria Wojcieszyńska
juniorzy: Weronika Czempińska, Zuzanna Grządzielska, Letycja Jacyna, Janina Milejczak, Emilia Panek, Klara Szymkowiak, Antonio Świrko, Oskar Wierzejewski, Zuzanna Wólczyńska
Święto wiosny >6,6/66< /// Święto wiosny – wersja oryginalna I.Strawińskiego:
Część I Adoracja ciała /// Pocałunek ziemi
scena 1 – Introdukcja /// Introdukcja
scena 2 – Adoracja ciała /// Taniec młodych dziewcząt
scena 3 – Rytuał uprowadzenia /// Rytuał uprowadzenia
scena 4 – Wiosenne korowody /// Wiosenne kręgi
scena 5 – Dance macabre /// Rytuał dwóch plemion
scena 6 – Pochódy najmądrzejszych /// Procesja najmądrzejszego
scena 7 – Przedmioty kultu /// Uobecnianie tańcem ziemi
Część II Ofiary /// Poświęcenie
scena I – Introdukcja /// Introdukcja
scena 2 – Kult narządów /// Tajemnicze gry dziewcząt
scena 3 – Honorowanie wybranych/// Piętnowanie wybranej
scena 4 – Zmory przyszłości / Wołanie przodków
scena 5 – Piętnowanie honorowanego /// Rytualne działania przodków
scena 6 – Złożenie ofiar /// Uświęcony taniec
TROP: DANCE AS ART (2010)
TROP: DANCE AS ART to wynik poszukiwań sensu tańca jako dziedziny sztuki opartej na ciągłym agonie. Tancerka i choreograf Iwona Pasińska po prezentacjach swojego solo TROP w konkursach w Korei Południowej oraz Łodzi postanowiła poszerzyć jego formułę i zaprosić do współpracy tancerzy posługujących się różnorodnymi technikami i stylami aby tropić sensy tańca. Po śladach odnajdować jego figury, budować zmysłowe kształty i nieobliczalne formy. Szlifować styl, poszukiwać tożsamości, zakreślać indywidualności, węszyć charakter, testować jakość, rozpoznawać techniki, pożądać wzroku, kokietować oklaski. Taniec jako start w wyścigu o trofeum, ale czy zwycięzcy? Spektakl to prowokacja pytań: dlaczego człowiek tańczy, kim jest człowiek tańczący? Do projektu zostali zaproszeni również Jan Polivka, który przygotował oprawę świetlną spektaklu oraz Maciej Grzybowski, który zaangażował się wykonawczo i gra na fortepianie utwór Pawła Szymańskiego „Trop”.
Movements Factory: TROP: DANCE AS ART, koncept i choreografia: Iwona Pasińska, muzyka: Paweł Szymański, fortepian: Maciej Grzybowski, przestrzeń dźwiękowa: Krzysztof Kaliski, światło: Jan Polivka, scenografia i kostiumy: Andrzej Grabowski, produkcja: Marcin Maćkiewicz – Poznańskie Stowarzyszenie Inicjatyw Teatralnych, występują: Iwona Pasińska, Piotr Chudzicki, Kaya Kołodziejczyk, Kacper Lipiński, Adrian Rzetelski, Agnieszka Wolna, Piotr Ziemba oraz Alina Kubiak. Premiera: 19 kwietnia 2010 roku w ramach madeinpoznan.noc. Czas trwania spektaklu: 30′. Zrealizowano przy udziale środków Miasta Poznania oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
BodyLand (2010)
Performans w dwóch odsłonach. Pierwsza wersja przygotowana została w ramach projektu Teatru 8 Dnia: Drugie Miasto / Śródka; druga – na zamówienie Malta Fetival 2010. Inicjująca zdarzenie koncepcja zakładała rewitalizację poprzez sztukę najstarszej i jednocześnie najbardziej zapomnianej przestrzeni Poznania – Śródki. Performans, wpisując się w poetykę projektu, podjął za pośrednictwiem ciał seniorów dialog z samym miejscem, niosąc zarazem podwójną opowieść jego historii. Pierwsza odsłona wskrzeszała zapomniany koloryt i tętniące niegdyś życiem miejsce akcjami seniorów, druga – mroczna – przybliżała powody zapomnienia. Obydwa wydarzenia poprzez ciała seniorów, ich historie i doświadczenie poszukiwały skrywanych lub wypieranych obecności oraz wartości w przestrzeni miasta.
Pomysł, reżyseria: Iwona Pasińska, oprawa dźwięku: Krzysztof Kaliski / Onra (I odsłona), oprawa plastyczna: Ilona Binarsch, asystenci: Piotr Chudzicki, Kacper Lipiński, Adrian Rzetelski, Weronika Staręga, produkcja: Marcin Maćkiewicz/PSIT, performerzy: Krystyna Rydz, Urszula Różycka, Hanna Podwojska, Tadeusz Anioła, Ewa Wróblewska, Zdzisława Stańczak, Krystyna Oliwiecka, Halina Konik, Janina Bela, Janina Rozumek, Elżbieta Florysiak, Józefa Pieszak, Wiesława Cierniak, Aleksandra Konarska, Teresa Mydlarz, Elżbieta Chojnacka, Andrzej Figiel; projekt powstał przy udziale środków Urzędu Miasta Poznania oraz Fundacji Malta
TROP (2009)
solo TROP Iwony Pasińskiej miało premierę 13.09.2009 w Korei Południowej w ramach Międzynarodowych Igrzysk Delfickich w Jeju, w Polsce zostało zaprezentowane po raz pierwszy w Łodzi 21.12.2009 w ramach Międzynarodowego Konkursu Sztuki Choreograficznej im. Sergiusza Diagilewa. Pretekstem jego powstania było zaproszenie z Korei.
TROP – koncept, choreografia, wykonanie: Iwona Pasińska, muzyka: Paweł Szymański, kostium, światło: Andrzej Grabowski. Prapremiera: 13.09.2009 – Jeju Międzynarodowe Igrzyska Delfickie. Czas trwania solo: 6 minut. Spektakl zrealizowano przy współudziale funduszy własnych oraz Międzynarodowych Igrzysk Delfickich Korea2009.
SALIGIA. 7 GRZECHÓW MIEJSKICH (2009)
Performans przedstawiający siedem miejskich grzechów w siedmiu odsłonach. Każdy z grzechów jest diagnozą jednego z problemów społecznych dotyczących socjoprzestrzeni miasta, na terenie którego spektakl jest prezentowany. Główne wątki projektu zaprezentowane zostały w postaci żywych obrazów, które podróżowały poprzez kluczowe arterie i boczne, osiedlowe ulice – na scenie ulokowanej na ciężarówce ze specjalnie zaaranżowanym kontenerem.
Wśród założeń autorki była chęć dyskursu z dwoma tradycjami: chrześcijańską i teatralną:
Chciałam spróbować wskrzesić miejską tradycję teatralną, której letnie dramaty rozgrywane w przepychanych lub ciągnionych mansjonach stanowiły największe atrakcje widowiskowe średniowiecznych miast. Wykorzystując misteryjny sposób konstruowania przestrzennego, zaczynamy projekt u bram miasta (dzisiejsze peryferia), a kończymy na Starym Rynku (centralnym placu). Dzięki temu dotarzemy do blokowisk, pojawimy się obok centrów handlowych, w okolicy industrialnych budynków, na ważnych ulicach i przy głównych placach. Słowem – w prawdziwym rytmie miasta, którego poszczególne strefy są istotnym kontekstem dla prezentowanych w nich obrazów. W ten sposób transponujemy średniowieczną religijność na problematykę żywo dotykającą mieszkańca współczesnego miasta – konsumpcjonizm, patologie społeczne, przemoc czy ubóstwo. Pokazujemy, jak problemy te zaklęte są w konkretnych przestrzeniach.
Kontener pełni funkcję mansjonu, czyli elementu konstrukcji średniowiecznych misteriów. Specyfika projektu polega na połączeniu tradycji teatralnej (misteria średniowieczne) i kulturowej (7 grzechów głównych) ze współczesną estetyką i technologią możliwą do wykorzystania w projekcie performatywnym. Sceną teatralną staje się tutaj całe miasto, wraz z szerokim gronem potencjalnej publiczności. W rezultacie teatr staje się elementem społecznego miejskiego doświadczenia, staje się „potykaczem”, który poszerza skalę swojego oddziaływania.
Movements Factory: SALIGIA. 7 GRZECHÓW MIEJSKICH, scenariusz: Iwona Pasińska i Marcin Maćkiewicz, reżyseria i choreografia: Iwona Pasińska, scenografia: Andrzej Grabowski, muzyka: Krzysztof Kaliski, kostiumy: Kacper Lipiński, produkcja: Marcin Maćkiewicz – Poznańskie Stowarzyszenie Inicjatyw Teatralnych, współprodukcja: Fundacja Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego MALTA, występują: Iwona Pasińska, Piotr Chudzicki, Kacper Lipiński, Krzysztof Kaliski, Adrian Rzetelski. Premiera: 23 czerwca 2009 roku w ramach finału konkursu Nowe Sytuacje podczas 19. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego MALTA w Poznaniu. Czas trwania spektaklu: 720′
GRAMY4U (2009)
Spektakl GRAMY 4 U narodził się z potrzeby polemiki z zewnętrznymi kształtami świata męskiego. Nie wkraczając w rejony ciężkiej analizy psychologicznej za pomocą minimalizmu ruchowego, dźwiękowego i technicznego pragniemy zagrać męskimi stereotypami. Ruchem, dźwiękiem, obrazem chcemy zsyntezować wzorce męskich zachowań. Jednocześnie ściągając je do poziomu symbolicznych reakcji, manier i postępowań, uwikłać w poziom wirtualny. Całość, czerpiąc z minimalizmu używanych środków wypowiedzi, dystansuje się od męskich ról świata fikcyjnego i realnego. Zawarta w tytule „4“ nawiązuje do wcześniejszych projektów Pasińskiej i świadomie stanowi ich kontynuację. W połączeniu z „U“ wyraża też stosunek do ról odgrywanych przez mężczyzn na różnych społecznych płaszczyznach.
W grę z konwencjami zgodzili się zagrać zaproszni do projektu: Czesław Mozil, Piotr Chudzicki, Kacper Lipiński, Sławomir Bendrat (który zastąpił Daniela Stryjeckiego biorącego udział w premierze spektaklu), Adrian Rzetelski i Honza Polivka za co Iwona bardzo dziękuje. Iwona dziękuje w ogóle wszystkim mężczyznom za to, że są. Za ich lekkość i ciężkość bytu. Iwona nie chciała nikogo obrazić, ale używając cytatów robiła to nieprzypadkowo. Za wsparcie Iwona dziękuje Adrianie Cygankiewicz. Wszystkim, którzy spowodowali, iż projekt stał się realny, Iwona śle wdzięczności.
Movements Factory: GRAMY4U, koncept i choreografia: Iwona Pasińska, muzyka na żywo: Czesław Mozil, scenografia: Honza Polivka, kostiumy: Adriana Cygankiewicz, gracze: Piotr Chudzicki, Kacper Lipiński, Adrian Rzetelski, Sławomir Bernat, Czesław Mozil, produkcja: Marcin Maćkiewicz – Poznańskie Stowarzyszenie Inicjatyw Teatralnych, współrealizacja: CK Zamek w Poznaniu. Projekt współfinansowany przez Urząd Miasta Poznania i Fundację J&S Pro Bono Poloniae. Premiera: 17 kwietnia 2009 roku w Sali Wielkiej CK Zamek w ramach wydarzenia madeinpoznan.noc. Patronat medialny: TVP Poznań, Polska. Głos Wielkopolski, empik.com, Radio Merkury, Radio Afera, IKS, independent.pl, e-teatr.tv, nowytaniec.pl, naszemiasto.pl, madeinpoznan.org. Czas trwania spektaklu: 55′
PUSTYNIA PARY (2008)
Rosnąca temperatura globalna to nie tylko topnienie lodowców, wzrost poziomu wód, ekstremalne zjawiska atmosferyczne, wymieranie gatunków i zwiększanie zasięgu nosicieli chorób. Globalne ocieplenie to również wyparowanie z gorąca, które stało się pretekstem do stworzenia performansu na ten temat. Globalne ocieplenie w kontekście miejskiej architektury. Wariacja na parę gatunku homo sapiens, anektujacą przestrzeń Placu Wolności wraz z budynkiem Arkadii oraz para jako efekt antropogenicznego wzrostu koncentracji gazów cieplarnianych – to jednocześnie temat i diagnoza tego wydarzenia. Projekt łączy środki multimedialne z powstajacą równocześnie scenografią oraz obecnością współuczestniczących widzów.
Movements Factory: PUSTYNIA PARY, koncept i choreografia: Iwona Pasinska, współpraca Kacper Lipiński, Andrzej Grabowski, video: Iwona Pasińska, Kacper Lipiński, Michał Sterzyński, scenografia: Kacper Lipiński, Iwona Pasińska, muzyka: Coil, występują: Iwona Pasińska, Kacper Lipiński, produkcja: Marcin Maćkiewicz – Poznańskie Stowarzyszenie Inicjatyw Teatranych, współprodukcja: Fundacja Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Malta. Premiera: 27 czerwca 2008 roku na Placu Wolności w Poznaniu w ramach cyklu ARCHIPELAG MALTA sztuka i środowisko w ramach 18. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego MALTA w Poznaniu. Czas trwania spektaklu: 20′